Waarom ben je verhuisd naar Duitsland? Getwijfeld of niet om het te doen?
Voor het werk van mijn man Jan. Hij werkt in een internationaal bedrijf en had altijd al de wens ooit in het buitenland te werken. Dat heb ik altijd afgehouden. Mijn standaard antwoord was: nee, ik blijf zitten waar ik zit. Dat was in Tilburg, ik werk al sinds 2008 bij coöperatie DELA, ben opgegroeid in Tilburg. Bijna al mijn familie en vrienden woonden daar, en ik hield niet zo van veranderingen. Tot in 2018 concreet de vraag kwam: willen jullie naar het buitenland voor het werk van Jan? We mochten kiezen; Gothenburg in Zweden of het Beierse München. Mijn eerste gevoel zei Zweden, ben er ooit geweest en vind het daar prachtig. Duitsland kende ik nog niet zo goed; we zijn er ooit op vakantie geweest toen ik vier was, maar mijn herinneringen daaraan zijn logischerwijze vervaagd. In mei 2018 gingen we daarom samen een weekend naar München, zonder kinderen; dan konden we zelf ervaren hoe het was, aanvoelt en wat goede woonbare wijken zouden kunnen zijn. Dat hebben we gedaan en ik was meteen verliefd op de prachtige maar peperdure stad (als het gaat om huizen). De week erna reden we 800 kilometer met de kinderen naar München, en reden we ook door de omliggende steden. Ik houd van groen en natuur, en wil de drukte op kunnen zoeken. Ook met 2 dochters van toen 4 en 2 en een bruine labrador Charlie, wilde ik niet in een stad van 1,5 miljoen mensen wonen, hoe mooi die ook was. We werden spontaan verliefd op Erding, een prachtige autenthieke stad, met gekleurde huizen en echte Oostenrijkse uitstraling.
Wat is je het meest mee- en tegengevallen van het verhuizen zelf?
Wat me het meest meeviel, was het wennen; ik was heel bang voor de meiden. Ze snapten de taal niet, zouden naar een vreemde Kindergarten gaan samen en we lieten iedereen achter. Maar ze zijn zo flexibel en Mila (die nu 5 is) sprak binnen een paar maanden vloeiend Duits. Voor Luna (nu 3) was de taal wel een dingetje in het begin, maar zij kon de hulp van haar grote zus goed gebruiken. Mila trad op als vertolker en zo konden ze zichzelf prima redden samen. Ook voor mezelf viel het alles mee; in Tilburg zag ik mijn ouders bijvoorbeeld bijna dagelijks. En ik zag enorm op tegen het missen; dat is me alles meegevallen. Ik voelde me vanaf de eerste dag thuis hier; de natuur is prachtig, we zitten zo in de Beierse Alpen. De tientallen prachtige kastelen in de omgeving, München, Regensburg, indrukwekkend Dachau (eerste concentratiekamp), Oostenrijk; noem maar op. Je bent er zo! München is voor ons maar 30 kilometer, en we zijn dol op die stad met prachtige gebouwen, vele kerken, lekkere Beierse restaurantjes en het grote park Englischer Garten. Wat wel heftig was, was dat we 2 keer moesten verhuizen in korte tijd. 8 september reden we vanuit Nederland weg met een auto vol spullen. De rest werd opgeslagen. We hadden tijdelijk een vakantiewoning, zodat we in Erding rustig voor een huis konden zoeken. Een nadeel is de hoge huurprijzen hier, je betaalt erg veel in vergelijking met Tilburg. Gelukkig hadden we dankzij Jans werk een Relocation manager, ze hielp ons fantastisch met allerlei instanties: belasting, verzekeringen, makelaars en een fijne school voor de meiden. Het moeilijke was dat ik in Nederland alles keurig op orde had en hier dus moest duiken in een Duits bureaucratisch doolhof.
Je hebt natuurlijk ook twee kindjes die mee verhuisden, hoe hebben jullie hen voorbereid?
Het ging heel snel; in mei besloten we te gaan, we zetten ons fijne huis te koop en 3 maanden later woonden we al in Zuid-Duitsland. We hebben verteld wat we gingen doen en ze vroegen er regelmatig naar, maar ik vraag me af in hoeverre ze écht begrepen wat hen te wachten stond. Ik zie nu dat ze heel gelukkig zijn, 2 talen spreken, veel vriendinnetjes en vriendjes hebben en zich als een vis in het water voelen. We hebben hier veel meer tijd voor ons gezin; in Nederland hadden we een heel druk sociaal leven, met elk weekend wel een aantal verjaardagen of andere uitnodigingen. Heel leuk en gezellig, maar soms word je dan wel geleefd. Ook qua werk is het nu veel meer in balans; ik werk 24 uur vanuit huis, altijd wanneer de kinderen naar Kindergarten zijn. Ik kan dus mijn baan prima behouden als senior communicatieadviseur bij DELA, dit combineren met mijn boek Spuiten & Snikken (distributie laat ik nu volledig online verlopen zoals Bol.com), en bovendien ben ik de mama die altijd thuis is voor ze om taarten mee te bakken, herfstwandelingen mee te maken en te knutselen na school. Ook in de weekenden focussen we ons erg op het gezin; we stappen de auto in op zaterdagochtend en rijden graag naar de bergen, naar Oostenrijk, München, of iets anders leuks. Rugzak en picknickkleed mee, en de natuur in. Ook de winter is fantastisch, we wonen heel dicht bij alle wintersportgebieden. We hebben wel veel bezoek gehad, dus de meiden zien familie en vriendin alsnog. Natuurlijk niet zo vaak als vroeger, maar dat kan ook niet. De tijd die we nu samen hebben als er visite is, is dan ook heel kwalitatief. Ze slapen altijd bij ons op onze gastenzolder en we gaan mooie dingen doen in de omgeving. Dus niet meer ‘snel, snel’, zoals vroeger vaker het geval was.
Ben je helemaal ingeburgerd inmiddels?
Jazeker, ik ken hier de weg op mijn duimpje, heb al een paar lieve vriendinnen, ken de fijne winkels en de Duitse taal al goed. Ik leef hier meer in het moment en dat voelt heel fijn. We wonen op loopafstand van het schilderachtige centrum, waar ik graag kom. Mijn oudste dochter is nu bezig met haar zwemdiploma, in 3 weken tijd zwemt ze. Ook de zorg vind ik anders (en beter) dan in Nederland. Ze kijken hier echt naar de oorzaak, pakken het meteen aan en helpen je. Je bent hier veel minder een nummer. Zo liep ik al lang met klachten: benauwdheid en holte-ontstekingen. Hier ben ik dit jaar geopereerd aan mijn neus, omdat kraakbeen en botten aan de binnenkant scheef groeiden en ik hierdoor niet goed kon ademen. Ik gebruik al 34 jaar medicatie voor astma, en na deze operatie heb ik mijn noodmedicatie nooit meer nodig (voorheen dagelijks). Dus geen symptoombestrijden, maar het aanpakken van de oorzaak.
Wat heb je geleerd het verhuizen en wonen in Duitsland?
Dat ik niet vast moet houden aan het oude, maar verandering soms moet omhelzen. Het kan dingen brengen. Angst loslaten maakt ruimte voor ontwikkeling. Zo heb ik geleerd meer naar mijn gevoel te luisteren, heb ik Reiki 1 behaald, en ga ik hier in Erding ook Reiki 2 doen binnenkort. Ik heb meer rust, en kan meer genieten zonder vliegend door het leven te gaan. Daar is het leven veel te kort voor! Ook heb ik geleerd dat ik nooit meer in een dichtgebouwde woonwijk wil wonen, maar ik groen enorm belangrijk vind.
Welke Duitse gewoonte is er helemaal bij je in gekropen?
Schoenen uittrekken als je binnenkomt bij iemand. Dat doen ze hier overal, en iedereen heeft ‘hausschuhe’ voor thuis, voor op school. Heel hygiënisch en gezellig. Als je dus op visite gaat, trek je altijd je schoenen uit. Ook taarten bakken is hier heel gewoon, op zondag word je vaak uitgenodigd om (meerdere) stukken Kuche te eten.
Wat is het grootste verschil tussen Duitsland en Nederland?
Moeilijke vraag, ik vind het grootste verschil de normen en waarden. Als ik naar Nederland kijk en ook naar de jongeren, vind ik echt dat er veel asociale mensen zijn. Geen respect hebben voor ouderen, voor anderen, veel agressie in het verkeer. Elkaar niets meer gunnen. Dat vind ik lastig. Hier vind ik dat totaal anders: criminaliteit is hier nagenoeg nul. Jongeren spreken je aan met u (dat hoeft dan ook weer niet), als ik zware boodschappen heb word ik geholpen, mensen geven hun parkeerbonnetjes die nog gelden zijn aan je zodat je zelf niet hoeft te betalen. En zo kan ik nog veel meer voorbeelden opnoemen. Ik voel me hier veiliger en ik vind dat mensen meer respect hebben dus.
Wat mis je het meest aan Nederland (family & friends don’t count) en wat helemaal niet?
Frikandel speciaal! En het concept ‘snackbar’. Niet dat ik dat elke dag at, maar hier kennen ze dat niet. En zelfscannen tijdens het boodschappen doen. Wat ik helemaal niet mis is de stress, drukke agenda en dat wat ik net noemde. In Nederland is er veel meer criminaliteit en minder respect voor elkaar.
Zie je je gezin nog langer in Duitsland wonen en zou je na dit avontuur nog een ergens anders willen wonen?
Dat is lastig te zeggen; ik voel me hier thuis en ben gelukkig. Ik mis familie en vrienden, maar zoals het nu gaat werkt heel goed doordat we 3x per jaar naar Nederland gaan en zij komen ook vaak op bezoek en we dan hele mooie weekenden samen hebben. Wat me lastiger lijkt, is dat als mijn ouders bijvoorbeeld ouder worden en hulpbehoevend worden; dan zou ik dichterbij ze willen zijn. Ik wil mijn kinderen niet hun hele jeugd van de ene plek op de wereld naar de andere laten verhuizen; dus we wonen nu hier en zijn hier heel gelukkig, maar ik ga niet over een paar jaar naar the USA, om dan weer naar Singapore te gaan etc, etc. Dus of we blijven hier wonen, of we gaan nog één keer verhuizen en blijven dan voorgoed daar. Maar dat zal de toekomst uitwijzen. Ik leef nu in het moment en maak me niet druk om morgen.
Wow, wat een mooie omgeving is het eerste wat me opvalt als ik je fotos bekijk. Een hele andere kant van Duitsland die ik zelf persoonlijk totaal niet ken. En wat zien jullie er happy uit! Op Instagram volg ik je natuurlijk altijd al en het ziet er daar ook uit, precies zoals je het verteld: een lekker rustig en relaxed leven met veel bezoek van vrienden en familie. Geniet nog van jullie tijd daar!
